tygrys

Tygrys (Panthera tigris) - duży, drapieżny ssak łożyskowy z rodziny kotowatych, największy z żyjących współcześnie^[1] czterech wielkich, ryczących kotów z rodzaju Panthera, jeden z największych drapieżników lądowych - wielkością ustępuje jedynie niektórym niedźwiedziom. Dorosłe samce osiągają ponad 300 kg masy ciała przy ponad 3 m całkowitej długości. Doskonale skacze, bardzo dobrze pływa, poluje zwykle samotnie. Dawniej liczny w całej Azji, zawsze budzący grozę, stał się obiektem polowań dla sportu, pieniędzy lub w odwecie - z powodu zagrożenia, jakie stanowi dla ludzi i zwierząt hodowlanych.^[2] Wytępiony w wielu regionach, zagrożony wyginięciem, został objęty programami ochrony. Największa dzika populacja żyje w Indiach. W niektórych regionach Indii tygrysy są uważane za zwierzęta święte.

Słowo "tygrys" pochodzi od greckiego wyrazu "tigris", które z kolei ma najprawdopodobniej irańskie korzenie.

Został opisany przez Linneusza w 10. edycji Systema Naturae (1758), jako Felis tigris^[3]. W 1858 roku rosyjski naturalista Nikolai Severtzov opisał tego dużego kota pod nazwą Tigris striatus. W 1929 Pocock zaliczył go do rodzaju Panthera.

Obecnie większość zoologów zgadza się z przynależnością tygrysa do rodzaju Panthera. Dokładniej przeprowadzone badania anatomiczne wykazały jednak, że tygrys może być blisko spokrewniony z panterą mglistą. Przynależność rodzajowa tego kota jest więc niepewna. Obecnie prowadzone są szczegółowe badania anatomiczne, genetyczne oraz molekularne, których celem jest ustalenie relacji pokrewieństwa pomiędzy przedstawicielami Pantheriinae.

Dawniej był spotykany w niemal całej Azji od wschodniej Turcji po Morze Ochockie. Obecnie występuje w Azji południowej i wschodniej, a właściwie w małych, izolowanych populacjach na obszarze między Indiami a Wietnamem i Tajlandią oraz w Chinach, na wschodzie Rosji i na Sumatrze. Zajmuje różnorodne siedliska od wiecznie zielonych tropikalnych lasów deszczowych, przez namorzyny i południowe zbocza Himalajów po zaśnieżoną tajgę syberyjską. Preferuje tereny z dostępem do wody, gęsto porośnięte wysoką roślinnością, zasobne w duże ssaki kopytne.

antylopa

Antylopa
Antylopy - nazwa potoczna grupy kilkudziesięciu gatunków parzystokopytnych ssaków z rodziny krętorogich (pustorożców) oraz jednego gatunku z rodziny widłorogich - antylopa widłoroga (Antilocapra americana). Małe antylopy nazywa się potocznie gazelami. Antylopy w warunkach naturalnych zamieszkują Afrykę, Azję i Amerykę Północną (antylopa widłoroga). Kilka gatunków introdukowano do Ameryki Północnej i Południowej. Często spotykane w ogrodach zoologicznych.
Niektóre gatunki antylop

Jest około 90 gatunków antylop w około 30 rodzajach, z których około 15 jest zagrożonych. Obejmują:

Adaks (Addax nasomaculatus) - afrykańska antylopa pustynna z rodziny krętorogich. Zamieszkuje Saharę od Mauretanii do Sudanu. Obecnie adaks należy do najrzadszych antylop. Bawolec (Alcelaphus buselaphus) - duża antylopa z rodziny krętorogich. Występuje w Afryce środkowej i południowej, na sawannach i stepach, na terenach równinnych i górzystych. Bejsa (Oryx gazella beisa) - duża antylopa z rodziny krętorogich, podgatunek oryksa. Zamieszkuje górzyste tereny Afryki Wschodniej. Bongo (Tragelaphus euryceros) - antylopa z rodziny pustorożców, o ubarwieniu rdzawobrązowym z poprzecznymi, białymi pręgami, z mocnymi, lirowato wygiętymi rogami występującymi u obu płci. Zamieszkuje środkowoafrykańskie lasy i stoki gór. Garna (Antilope cervicapra) - niewielka antylopa z rodziny pustorożców, zaliczana do gazel, bardzo szybka i zwinna, o rogach prostych, lekko śrubowatych, występujących tylko u samców. Zamieszkuje otwarte tereny wschodniej części Indii. Gazela - rodzaj zwierząt z rodziny pustorożców, bardzo zwinne i szybkie, wyróżnione w grupie antylop ze względu na małe rozmiary, smukłą, delikatną budowę. Zamieszkują pustynie i stepy Afryki i Azji. Gnu pręgowane (Connochaetes taurinus) - antylopa o głowie podobnej do krowiej, z tułowia, grzywy i ogona — do konia. Żyje na równinach południowej i wschodniej Afryki.

Eland (Taurotragus oryx) - zwierzę z rodziny krętorogich, największa z antylop, ubarwienie brunatno-rude z poprzecznymi białymi paskami. Występuje w równikowej i południowej Afryce. Kama (Alcelaphus buselaphus caama) - zwierzę z rodziny krętorogich, podgatunek antylopy krowiej występujący w południowej Afryce w rezerwatach. Kudu wielkie (Tragelaphus strepsiceros) - antylopa o płowym umaszczeniu, z kilkoma poprzecznymi, białymi pręgami; samiec ma długie, kręcone rogi. Zamieszkuje stepy Afryki wschodniej, w dużym stopniu wytępiona. Niala grzywiasta (Tragelaphus angasii) - antylopa występująca w południowej Afryce, słowo „grzywiasta” w nazwie gatunku pochodzi od długich włosów, które można zaobserwować na szyi i brzuchu samca. Nilgau (Boselaphus tragocamelus) - największa antylopa azjatycka zamieszkująca subkontynent indyjski. Springbok (Antidorcas marsupialis) - mała (75 cm w kłębie), brązowo-biała gazela. Zamieszkuje południową i południowo-zachodnią Afrykę, w dużym stopniu wytępiona. Suhak (Saiga tatarica) - zwierzę z rodziny krętorogich, zaliczane do antylop, o żółtawoszarej sierści, dużej głowie, silnie wydętym nosie; zamieszkuje w małych stadach stepy i półpustynie środkowej Azji i regionu podkaukaskiego.

 

lis

Lisy bardzo często padają ofiarą myśliwych i kłusowników.To prawda,przynoszą małe nieszczęście kiedy kradną kury,kaczki itp.
Jednak muszą z czegoś żyć...Więc nie bądźcie źli kiedy ukradną jakieś kurki z waszego podwórka.Wrogami lisów są duże drapieżne ptaki (orły,orliki) a także puchacze które mogą porywać szczenięta. Pośród drapieżnych ssaków najgroźniejsze dla lisów są psy. Z dzikich gatunków ssaków drapieżnych groźne mogą być wilki rzadziej rysie czy rosomaki. Lisy często korzystają z resztek zdobyczy większych drapieżników i wówczas mogą paść ich łupem.Na szczęście istnieje taki ktoś jak leśniczy.Z tego co słyszałam,
to lisy bardzo często mają wściekliznę.Leśniczy zrzuca im z helikoptera coś w rodzaju kostek cukru(tylko większych)i kiedy one to zjedzą choroba opada czy coś.Częstą chorobą lisów jest także świerzb. Znaczne zagrożenie dla zdrowia (w przypadku spożywania niemytych owoców runa leśnego) stwarzają też wydalane przez lisy jaja bąblowca.

Lis Rudy

Lis, lis pospolity, lis rudy (Vulpes vulpes) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae). Występuje na półkuli północnej, w części Azji, w Europie, Ameryce Północnej i północnej Afryce. W XIX wieku został wprowadzony do Australii, gdzie jest obecnie jednym z największych szkodników.
Największy z lisów z rodzaju Vulpes. Zwierzę dobrze znane, o wydłużonym ciele, wąskim pysku, spiczastych uszach i charakterystycznym długim i bardzo puszystym ogonie. Kończyny krótkie, lecz wytrzymałe, u niektórych podgatunków bardzo cienkie. Barwa futra zależna od zamieszkiwanego rejonu , pory roku i podgatunku, np. u podgatunku skandynawskiego intensywnie rude, a u kaukaskiego srebrzystoszare.
Lis jest aktywny po zmroku i w nocy, ale zachowania te mogą się zmieniać w zależności od sytuacji. W biegu może osiągać szybkość 40 km/h. W wysokiej trawie wyskakuje w górę, by móc się rozejrzeć. Żyje samotniczo lub w parach łączących się na całe życie lub tylko na czas rozrodu. Zajmuje rewir o wielkości od 1-10 km². Swoje terytorium znakuje moczem. Czasem obserwuje się rodziny lisie zorganizowane haremowo, z samcem i kilkoma samicami, przy czym miot daje tylko samica α czyli dominująca; u pozostałych dochodzi do zahamowania rui.
Lis to zwierzę o bardzo dużym zróżnicowaniu preferencji środowiskowych; żyje w tundrze, lasach liściastych i iglastych oraz na pustyniach i w górach. Spotykany również na polach i w miastach.
Dojrzałość płciową osiągają lisy pod koniec 1 roku życia. Okres godowy przypada na styczeń-luty, ciąża trwa około 51-54 dni, w miocie najczęściej 4-6 młodych, które rodzą się wczesną wiosną ślepe i głuche, z ciemnym wełnistym futrem; samiec pomaga w wychowaniu przynosząc upolowane zwierzęta. Młode ssą do 8 tygodnia, samodzielność osiągają po 3-5 miesiącach.
Ich pokarm stanowią małe ssaki, ptaki, owady, padlina, owoce.

długość ciała z głową, bez ogona

50-90 cm

długość ogona

33-36 cm

masa ciała

2,2-11 kg

wilk

Wilk, wilk szary (Canis lupus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), zamieszkującego lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry Eurazji i Ameryki Północnej. Potrzebuje, jako gatunek o skłonnościach terytorialnych, dużych przestrzeni. Zwykle terytorium zajmowane przez watahę to 100-300 km²^[3], ale wielkość ta zależy od dostępności pokarmu i terenu. Może występować współużytkowanie części terenu przez dwie konkurujące watahy^[4]. Wilk jest wytrwałym wędrowcem, jest w stanie w dobę pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów. W poszukiwaniu partnerki samiec potrafi w ciągu 2 tygodni przebyć ponad 600 km^[5].

Stada wilków liczą do 20 osobników, zwykle jednak są znacznie mniej liczne, będąc grupą rodzinną składającą się z pary rodzicielskiej, młodych i ewentualnie części wilków z poprzedniego miotu. Watahy mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną. Wilki mają rozwinięty system komunikowania się przy pomocy mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych – feromonów i własnych odchodów (znakowanie).

Żywią się głównie średniej i dużej wielkości ssakami kopytnymi (jelenie, dziki, sarny), nie gardząc mniejszymi zwierzętami czy padliną, a jeśli stado jest duże, wspólnie polują także na większe ssaki lub ich stada. W sprzyjających warunkach chętnie zjadają ryby^[6]. Przy braku pożywienia, lub w okresie wychowywania młodych, zdarza im się atakować zwierzęta hodowlane.

Dawniej wilki były szeroko rozprzestrzenione, lecz ekspansja człowieka wpłynęła na ograniczenie ich populacji. Obecnie w większości państw objęto je ochroną gatunkową. Podejmuje się próby reintrodukcji tego gatunku, na najszerszą skalę w USA, ale także w Europie.

Wilk od początku był i jest nadal obecny w ludzkiej kulturze. Na ogół w kontekście negatywnym, jako drapieżca, zabójca lub wcielone zło, wzbudzające powszechny lęk. Z drugiej strony, podziwiana jest wilcza niezależność, siła i wytrwałość. Ostatnio, na skutek wzrostu świadomości ekologicznej, postrzeganie wilka ulega stopniowej poprawie. Miejsce strachu zaczyna zajmować zrozumienie jego roli w ekosystemie.

Wilk szary zamieszkuje Azję oraz północne tereny Europy i Ameryki Północnej.

Najwięcej wilków żyje w Kanadzie (50 tys.), w Rosji (30 tys.) i na terenie Alaski (5–7 tys.). W Europie najwięcej wilków występuje w Rumunii (ok. 2,5 tys.). Spotykane są też one na Półwyspie Skandynawskim, w Polsce, Ukrainie, Słowacji, we Włoszech i w innych krajach.

Ewolucja wilka jest długa i skomplikowana. Pierwotnie przyjmowano, że psy (Caninae) wywodzą się z rodzaju Tomarctus (ok. 15 mln lat temu), czyli z bocznej gałęzi podrodziny Borophaginae, której wygląd przypominał nieco właściwe, nowoczesne psy właściwe (Caninae). Obecnie uważa się, że był to jedynie przykład wczesnej konwergencji oddzielnych linii filogenetycznych. Nie poznano jak na razie pierwszego prawdziwego taksonu, który dał początek nowoczesnym gatunkom z podrodziny psów właściwych (Caninae). Pierwszym opisanym taksonem prawdziwych psów był rodzaj Leptocyon żyjący od 34 mln do 10 mln lat temu, który dał początek rodzajowi Eucyon, a co za tym idzie, wszystkim współczesnym psowatym. Rodzaj Canis pojawił się prawdopodobnie ok. 8 mln lat temu w Ameryce Północnej.

Samce wilków (basiory) są większe od samic (wadery) o ok. 20–25%. Długość ciała dorosłego wilka wynosi przeciętnie 100–130 cm^[9], nie licząc ogona.

Średnia długość ogona (30–50 cm) to ok. 1/3 długości ciała zwierzęcia. Na grzbietowej części ogona (8–10 cm od jego nasady) znajduje się niebieskoczarny gruczoł nadogonowy, tak zwany fiołkowy, którego znaczenie nie jest jeszcze do końca wyjaśnione.

słoń

Słoń afrykański żyje w dwóch różnych regionach Afryki i niektórzy badacze uznają te grupy za dwa odrębne gatunki. Słonie leśne lubią lasy deszczowe Afryki Zachodniej i Centralnej. Jest ich od 80 do 220 tys. Słonie stepowe, które wolą raczej sawanny, są natomiast największymi ssakami lądowymi. Kiedyś zamieszkiwały prawie całą Afrykę i było ich na pewno kilkanaście milionów. Dziś przetrwało niewiele ponad 40 tys.

Słonie azjatyckie są znacznie mniejsze od słoni afrykańskich, ale i tak są baaaardzo duuuuże. Mają aż 3 metry wzrostu, a gdyby zmierzyć krokami długość słonia, od trąby do ogona, musielibyśmy przejść ponad 6 metrów! Nic dziwnego, że te kolosy ważą ok. 5 ton. Słoń afrykański zaś ma ponad 4 metry wzrostu, waży ponad 6 ton, a żeby obejść jednego takiego słonia, trzeba byłoby przejść 15 m - 7,5 m od trąby do ogona i z powrotem.

Czym jeszcze różnią się słonie azjatyckie od afrykańskich? Wyglądem. Głowę mają dużą, z płaskim czołem, choć nad oczami można zauważyć dwa guzy. Mają mniejsze uszy, a ciosy (nazywane często kłami, w rzeczywistości są to bardzo długie siekacze) są niewielkie i trafiają się tylko u panów. Panie - słonie miewają je bardzo rzadko. Słonie z Azji mają też gładką trąbę, która kończy się jednym wyrostkiem. Ten wyrostek ułatwia słoniom chwytanie różnych przedmiotów. U słoni z Afryki pokryta bruzdami trąba kończy się dwoma takimi wyrostkami. Słonie te mają też płaskie, cofnięte czoło i duże uszy, którymi wachlują się w czasie upałów, odpędzają dokuczliwe owady i porozumiewają się z innymi zwierzętami w stadzie. I co najważniejsze - mają bardzo długie ciosy - rekordowe dorastają nawet do 3,5 metra. Ciosy występują zarówno u samców, jak i u samic słoni z Afryki.

lampard

Lampart (pantera, leopard) (Panthera pardus) – ssak z rodziny kotowatych. Czwarty pod względem wielkości kot świata (po tygrysie, lwie i jaguarze). Na wolności żyje ich około 50 tysięcy^{[potrzebne źródło]}.

Występuje w całej Afryce (z wyjątkiem pustyń) oraz południowej i środkowej Azji. Zamieszkuje wilgotne, zwarte lasy i suchą sawannę, tereny górzyste i równiny.

• Zanzibar – wytępiony
• Azja Mniejsza – prawdopodobnie wytępiony
• wyspa Samos – wytępiony
• Bliski Wschód
• Afganistan, Zakaukazie, Przedkaukazie po rzeki Kubań i Terek Rosyjski Daleki Wschód po Amur – wytępiony poza Krajem Nadmorskim (Przymorski)
• Chiny, Indochiny, południowa Azja Centralna
• subkontynent indyjski wraz z Cejlonem
• Jawa i Sumatra 

Lampart to średniej wielkości kot, posiada okrągłe uszy osadzone na głowie o krótkim pysku. Szerokie łapy wyposażone są w ostre pazury.

Samiec w RPA

Sierść jest błyszcząca, na grzbiecie i bokach usiana ciemnymi plamami o wielkości grochu albo orzecha. Plamy te układają się w rozetki bez plamek w środku. Jest to istotna cecha w rozpoznawaniu różnicy między lampartem (panterą) a jaguarem amerykańskim, gdyż jaguar w środku tych plam posiada dwie, czasem trzy plamki.

Pantery żyjące w lasach są mniejsze od tych, które żyją na sawannach. Różnią się też ubarwieniem. Koty zamieszkujące tereny otwarte mają jaśniejsze i rzadziej rozmieszczone cętki.

Melanistyczny lampart, "czarna pantera"

Oprócz osobników cętkowanych spotyka się również osobniki melanistyczne, tzw. "czarne pantery"^[3]. Swoją barwę zawdzięczają większej ilości pigmentu (melaniny). Przy dobrym świetle można zauważyć charakterystyczne cętki.

• wysokość: 60-80 cm^[4]
• długość ciała: przeciętnie 100-150 cm; niekiedy do 190 cm ^[4]
• długość ogona: 58-110 cm^[4]
• waga: samica 60-80 kg, samiec 70-90 kg^[4]                                                                                                                     
  Zwierzęta te są samotnikami (choć nieraz grupy rodzinne mogą wynosić od czterech do sześciu osobników). Polują w nocy, a za dnia odpoczywają, często drzemiąc wyciągnięte na gałęzi drzewa. Z reguły prowadzą osiadły tryb życia, lecz w poszukiwaniu nowych terenów łowieckich mogą się przemieszczać. Unikają człowieka. Terytorium samca może osiągać od pięciu do czterdziestu kilometrów kwadratowych.
  Lamparty charakteryzują się niebywałą zwinnością i siłą. Potrafią wykonywać 6-8-metrowe skoki. W polowaniu za zwierzyną są bardzo zwinne.
  Potrafią się wspinać i nie boją się stąpać po dość cienkich gałązkach. Niejednokrotnie wciągają wysoko w koronę drzew ofiary trzy razy cięższe od siebie, a nawet młode żyrafy. Choć nie przepadają za wodą, potrafią świetnie pływać.
  Średnia życia lamparta na wolności to 12 lat. Rekord oficjalny 17 lat. W niewoli żyje nawet do 2  

Lamparty polują na lisy, zające, mangusty, perliczki, węże, jaszczurki, ryby, młode antylopy, świnie rzeczne, szakale, gryzonie czasem nawet na małpy (najczęściej szympansy) i wiewiórki. Rzadziej polują na większe zwierzęta takie jak bawoły i antylopy nilgau.

Lamparty wolą naturalną zdobycz, ale jej brak zmusza je do polowania na zwierzęta hodowlane. Zdarzają się lamparty ludojady, ale najczęściej są to osobniki stare, chore, niezdolne do polowań albo samice wychowujące młode.

Mimo swej dużej siły, potężnych kłów i pazurów lamparty są niekiedy zmuszane do wycofania się z polowania i ataku w obliczu takich przeciwników jak pawiany w grupie.

Dojrzałość płciową lampart osiąga w wieku od 2,5 do 3 lat. Okres godowy u lampartów trwa wiosną, a w tropikach cały rok. Po ciąży trwającej 90-112 dni rodzi się od jednego do sześciu młodych, które opuszczają matkę po ok. 2-3 latach w poszukiwaniu własnego terytorium.

gepardy

Gepard (Acinonyx jubatus) — ssak z rodziny kotowatych rzędu drapieżnych.

Nazwa rodzajowa, Acinonyx, oznacza po grecku "nieruchomy pazur" (gepardy jako jedne z nielicznych kotów nie potrafią chować pazurów), a nazwa gatunkowa, jubatus, oznacza po łacinie "grzywiasty", z powodu grzywy, która zdarza się u niektórych młodych gepardów (tzw. "reksów").

Polska nazwa "gepard" pochodzi z średniowiecznej łaciny: gattus pardus, co znaczyło "kot-leopard".

EWOLUCJA

Gepardy cechują się niezwykle małą różnorodnością genetyczną. Uważa się, że w czasie ostatniej epoki lodowej przeszły przez dłuższy okres rozmnażania wsobnego. Prawdopodobnie ewoluowały w Afryce w czasie miocenu (26 do 7,5 miliona lat temu), zanim migrowały do Azji. Wśród wymarłych gatunków są: Acinonyx pardinensis (z pliocenu), znacznie większy niż współczesne gepardy, odkryty w Europie, Indiach i Chinach; Acinonyx intermedius (z okresu środkowego plejstocenu), znaleziony na tym samym obszarze; oraz Miracinonyx inexpectatus, Miracinonyx studeri i Miracinonyx trumani (plejstocen), znalezione w Ameryce Północnej.

Gepardy na wolności można spotkać przede wszystkim w Afryce, ale w przeszłości zamieszkiwały powszechnie także północne Indie i płaskowyż irański, gdzie zostały udomowione przez arystokratów i używane podczas polowań na antylopy, w ten sam sposób jak obecnie charty w Europie. Obecnie prócz południowej Afryki, gdzie występują jeszcze stosunkowo licznie, ale tylko na obszarach parków narodowych i rezerwatów, można je spotkać w niewielkich populacjach na południowych obrzeżach Sahary, a także w izolowanej lokalizacji w Iranie. Duży stopień wsobności tej ostatniej populacji stwarza poważne ryzyko dla szans jej przetrwania. Główne ryzyko stanowią choroby genetyczne i presja środowiska, a także zagrożenie ze strony innych drapieżników (np. lwów, hien). Obecnie 95% gepardów ginie nie osiągnąwszy samodzielności. Dla porównania: na obszarach sławnego "raju dzikich zwierząt", Serengeti, żyje około 300 gepardów i około 3 tysięcy lwów i 9 tysięcy hien cętkowanych. Obecną liczebność gatunku (na swobodzie) szacuje się na około 12 tysięcy osobników.

Gepard preferuje biotopy typu otwartego, takie jak półpustynie i sawanny.

Ciało geparda jest smukłe i muskularne z długimi łapami, mimo iż wygląda na wątłego i delikatnego. Klatka piersiowa jest obszerna, a talia wąska. Ma małą głowę i krótki pysk, wysoko umieszczone oczy, duże nozdrza i małe okrągłe uszy. Jako jedyny z kotowatych nie potrafi chować pazurów. Futro geparda jest płowe z okrągłymi czarnymi plamkami i czarnymi liniami po bokach pyska. Dorosłe samce ważą przeciętnie 42-65 kg z kolei samice 30-45 kg. Długość ciała wynosi od 112 do 150 cm, wysokość w kłębie od 60 do 80 cm , podczas gdy ogon mierzy do 90 cm. Samce są przeważnie większe niż samice, mają także nieco większą głowę i muskularniejsze ciało.

Gepard jest nietypowym członkiem rodziny kotowatych (Felidae), który poluje polegając raczej na swoim wzroku i szybkości, niż z ukrycia. Jest najszybszym zwierzęciem lądowym i na krótkich dystansach może osiągnąć prędkość do 120 km/h. Gepardy są jedynymi wielkimi kotami, które nie ryczą a wydają inne dźwięki. Potrafią ćwierkać, szczekać, syczeć, mruczeć, miauczeć i rechotać.

 Samice rodzą od 3 do 5 młodych po ciąży trwającej od 90 do 95 dni. Młode ważą po urodzeniu od 150 do 300 g. Od matki odłączają się między 13. a 20. miesiącem życia. Gepard może żyć ponad 20 lat. W przeciwieństwie do innych kotów, dorosłe samice nie mają swoich terytoriów i raczej unikają się wzajemnie. Samce czasami tworzą małe grupy, zwłaszcza jeśli pochodzą z tego samego miotu.

Gepardy są drapieżnikami, jedzą głównie małe (do 40 kg) ssaki, takie jak gazele, impale, młode gnu i zające. Po podejściu do ofiary na dystans około 10 m rozpoczyna się pościg. Polowanie zazwyczaj kończy się w ciągu minuty. Jeśli gepardowi nie uda się szybko złapać zdobyczy, woli poczekać na inną okazję niż marnować energię. W przeciwieństwie od innych wielkich kotów polujących głównie nocą, gepard jest drapieżnikiem prowadzącym dzienny tryb życia. Poluje zazwyczaj z samego rana albo późnym wieczorem gdy nie jest za ciepło, ale wciąż jest dość światła. Gepard nie jest w stanie zaatakować i zabić żadnej żywej istoty,jeżeli ta przed nim nie ucieka. Zabicie musi bezwzględnie poprzedzać pogoń za uciekającą z największą prędkością ofiarą. Gdy ofiara nie ucieka, wówczas łańcuch myśliwski tego kota zostaje przerwany, bez względu na to jak bardzo zwierzę byłoby głodne^[3].

Futro geparda dawniej uznawane było za symbol wysokiego statusu społecznego. Obecnie ekonomiczne znaczenie geparda wynika z turystyki; koty te można także znaleźć w ogrodach zoologicznych. Ponieważ gepardy są dużo mniej agresywne niż inne wielkie koty (jako jedyne spośród nich nie atakują człowieka), młode są czasami sprzedawane jako zwierzęta domowe. Jest to nielegalne, ponieważ międzynarodowe konwencje zabraniają hodowli dzikich zwierząt lub gatunków zagrożonych wyginięciem.

Na gepardy w przeszłości polowano, ponieważ wielu rolników uważało, że stanowią zagrożenie dla zwierząt hodowlanych. Gdy zagrożenie gatunku osiągnęło szczyt, rozpoczęto różne kampanie edukacyjne dla farmerów, mające na celu zachęcenie ich do większej tolerancji dla tych zwierząt.